Ιστορία φαντασμάτων

(Σήμερα άνοιξα ένα από τα παλιά μου τετράδια και βρήκα μερικά παλιά μου ποιήματα... μάλλον τα έγραψα πριν από ενάμισι χρόνο)

Έλπιζε κάποτε να το καταλάβει

Ήθελε να του το φωνάξει μα δε μπορούσε

Ήθελε να του πει τι κάνει

αλλά τα φαντάσματα δεν ακούγονται

Απλώς κάθησε στο δρόμο κοιτάζοντάς τον

Μια χλομή και αδύναμη φιγούρα στο σκοτάδι

να παρακολουθεί την όμορφη φιγούρα του

Να τον βλέπει να φεύγει σιωπηλά

"Δεν είναι ο ρόλος σου αυτός

να σπρώχνεις τους άλλους στο φως & να μένεις στο σκοτάδι

Αλλιώς θα πρεπε να 'σαι

Να βρίσκεσαι στο φως & να τραβάς τους άλλους κοντά σου"

Αλλά δεν είχε φωνή να το φωνάξει

δεν είχε τη δύναμη να εμφανιστεί

Η χλομή της φιγούρα άρχισε να σβήνει

Το σκοτάδι τύλιγε το λευκό της φόρεμα

Κάποιο χέρι άδραξε το δικό της

"Μη φεύγεις..."

Η μορφή του δίπλα της

Ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της

Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά

Πολύ αργά για να γυρίσει...

ή μήπως όχι;