Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Οι μπάλες αιωρούντανε στο δωμάτιο,
κάτω από κείνο το παλιο διακοσμητικό
Το κερί είχε σχεδόν καεί
και οι τελευταίες αναλαμπές μιας τρεμόμενης φωτιάς
απορροφούνταν από τους σκοτεινούς τοίχους
και αντανακλοούνταν στον μοναδικό καθρεύτη
και αυτός καθότανε
λίγο ακόμα
λίγο ακόμα για να σκεφτεί,
να βρεί τι είναι αυτό που τον βασανίζει
και κάνει τις νύχτες του λιγότερο υποφερτές
και το σκοτάδι αντί να τον ηρεμεί να γεμίζει τις σκέψεις του
με πολύχρωμα σχήματα που τον κατεγίζουν

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

μια ζωγραφιά


μια ζωγραφιά
ο κόσμος όλος

όλα μια ζωγραφιά
όλα σε μια σφαίρα

και γυρίζει ασταμάτητα
και τα χρώματα μπερδεύονται

και πότε συναντιούνται
και πότε χάνονται

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

μίσος

Στη σκέψη σου θέλω να λιώσει ο ουρανός και να κυλήσει στη γη
χιλιάδες σταγόνες, κομμάτια όνειρα
Στη θύμισή σου θέλω να σκίσω αυτό το σώμα που με κρύβει
να γίνω φωτιά και να ελευθερωθώ
να πάρω τις διαστάσεις που οι σκέψεις μου ορίζουν
και η σκιά μου να απλωθεί στον ουρανό σου
πάνω από τον κόσμο σου, να σε πλακώσει
στάχτες και χιλιάδες συναισθήματα
να εκραγούνε επιτέλους μέσα μου
σε μισώ...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Λέξεις

(Χαχα! από πότε άρχισα εγώ να ανησυχώ για τις λέξεις; μάλλον χρειάζομαι λίγες διακοπές!!!)

Μουσική, χωρίς σιωπή
αγάπη, χωρίς μοναξιά
Έρωτας, δίχως λογική
Αγάπη, χωρίς όρια

Κήπος, γεμάτος λουλούδια
δέντρο, με κλαδιά
λόγια, με ή χωρίς νόημα
Λογικό, αυτονόητο

Κάπου χάθηκε το νόημα τον λέξεων
και δεν μπορείς πια να το καταλάβεις

Η αγάπη δε σβήνει
Τα λόγια δεν κοστίζουν
Η μοναξιά δεν συμβαδίζει με τον έρωτα
Το κρύο δε ζεσταίνει
Και τα κρεβάτια είναι για δύο

Η μουσική είναι θόρυβος
Ο αέρας πάντα θα σε αγγίζει
Το χιόνι πάντα ανάλαφρα και σιωπηλά θα πέφτει
Η σιωπή δεν θα σπάσει ποτέ με σιωπή
και η επιμονή συνήθως ανταμοίβεται


Ταξίδια

-Εγώ... εσύ... Τι είχαμε τι χάσαμε...
-Φύγε! Δε θελω να σε ξαναδώ
-Γιατί; Έτσι δεν είναι;
-Πάρε τη ματαιοδοξία σου! Πάω μια βόλτα... Φεύγω! Πετάω! Εσύ μείνε εδώ. Θα σου λείψω;
-Μπορεί...
-Τι να το κάνω; ποτέ δε θα το παραδεχτείς. Παω να ψάξω άλλα χρώματα, να γεμίσω άλλες σελίδες, να ανακαλύψω
-το 8ο χρώμα του ουράνιου τόξου...
-Να ακούσω τις ιστορίες των πολυταξιδεμένων χελιδονιών. Πάω να γνωρίσω τον βασιλιά της σιωπής, μέσα από τα άηχα λόγια του. Πάω να γνωρίσω την βασίλισσα που αλλάζει μάσκες ανάλογα με τον βασιλιά της.
-Και πότε είναι μέρα και πότε είναι νύχτα.
-Πάω να κλέψω με περίτεχνο τρόπο το μυστικό της ευτυχίας.
-Λίγοι το 'χουν καταφέρει.
-Εγώ θα το βρώ και θα το κάνω δικό μου.
-Και δικό της;
-Αυτή θα είναι η δική μου βασίλισσα. Μοναδική σαν όνειρο. Απόλυτη σαν τη σιωπή. Ζωντανή και κεφάτη. Θα τη λένε ζωή.
-Η δική σου ζωή.
-Και αυτός θα είναι ο θεός μου. Ένα τρεμόπαιγμα μιας φλόγας
-Τα φύλλα που πέφτουν.
-Τα λουλούδια που ανθίζουν αψιφώντας το καταχείμωνο.
-Η πεταλούδα που πετάει για το φεγγάρι.
-Η σιωπή ανάμεσα σε δυο γνώριμα μάτια.
-Το γλυκό άγγιγμα.
-Η ομορφιά του κόσμου.
-Το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών.
-Η τρέλα του καλοκαιριού.
-Το κόκκινο φεγγάρι.
-Ο έρωτας.
-Θα με πάρεις μαζί σου;
-Δε μπορώ να σε πάρω πια. Δεν μπορω να σε σηκώσω άλλο. Δεν θα δεις αυτά που θα 'θελα σου δείξω.
-Καλό ταξίδι.
-Καλό ταξίδι.


Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Χωρίς τίτλο

(Σήμερα άνοιξα ένα από τα παλιά μου τετράδια και βρήκα μερικά παλιά μου ποιήματα... μάλλον τα έγραψα πριν από ενάμισι χρόνο)

Γιατί να σ' αγαπώ;
Για να σε βλέπω να φεύγεις;
Για να σε βλέπω να εξαφανίζεσαι;
Για να σε βλέπω θλιμμένο;

Θα γινόμουν ότι θέλεις στα χέρια σου
Εγώ πηλός & εσύ ο γλύπτης
Για αν σε δω χαρούμενο
θα εξαφανιζόμουν ακόμα

Η αλήθεια είναι, αυτή τη στιγμή δε θέλω να υπάρχω
Πονάει να υπάρχω
Αλλά δε με νοιάζει όσο υπάρχεις εσύ
για να σε βλέπω

Σαν ένα αστέρι στον ουρανό
Ή σαν μια μαύρη τρύπα
Ανεξιχνίαστο, σκοτείνο και μακρινό
και απόλυτα μοναχικό

Να τραβάς τους άλλους κοντά σου
για να μην είσαι πια μοναχικός
και να τους εξαφανίζεις τελικά
κάτω από τον ορίζοντα των φαινομένων σου

Ιστορία φαντασμάτων

(Σήμερα άνοιξα ένα από τα παλιά μου τετράδια και βρήκα μερικά παλιά μου ποιήματα... μάλλον τα έγραψα πριν από ενάμισι χρόνο)

Έλπιζε κάποτε να το καταλάβει
Ήθελε να του το φωνάξει μα δε μπορούσε
Ήθελε να του πει τι κάνει
αλλά τα φαντάσματα δεν ακούγονται

Απλώς κάθησε στο δρόμο κοιτάζοντάς τον
Μια χλομή και αδύναμη φιγούρα στο σκοτάδι
να παρακολουθεί την όμορφη φιγούρα του
Να τον βλέπει να φεύγει σιωπηλά

"Δεν είναι ο ρόλος σου αυτός
να σπρώχνεις τους άλλους στο φως & να μένεις στο σκοτάδι
Αλλιώς θα πρεπε να 'σαι
Να βρίσκεσαι στο φως & να τραβάς τους άλλους κοντά σου"

Αλλά δεν είχε φωνή να το φωνάξει
δεν είχε τη δύναμη να εμφανιστεί
Η χλομή της φιγούρα άρχισε να σβήνει
Το σκοτάδι τύλιγε το λευκό της φόρεμα
Κάποιο χέρι άδραξε το δικό της
"Μη φεύγεις..."
Η μορφή του δίπλα της
Ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της

Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά
Πολύ αργά για να γυρίσει...
ή μήπως όχι;