χωρίς ξεκούραση

χαμένος στο λαβύρυνθο του μυαλού του
κολλημένος στους τοίχους του χάους
χωρίς Αριάδνη να τον σώσει
χαμένος μέρες τώρα

γιατί νύχτες δεν υπάρχουν
δεν υπάρχει ύπνος
και πρέπει να προσέχει
να προσέχει τι γίνεται

αλλιώς θα χαθεί
αν κοιμηθεί
χίλιες σκέψεις του σπάνε το μυαλό
δεν αντέχει

ξυπάει πολύ πρωτού ο ήλιος ανατήλει
και τρέχει ώρες ατελείωτες
σαν τυφλός κυνηγώντας την έξοδο
και όπως τρέχει χτυπάει

και πληγώνεται
σαν πληγωμένο ζώο συνεχίζει
δεν υπάρχει ξεκούραση
δεν υπάρχει τέλος

μόνο αρχή
και πάντα η ίδια αρχή
το ξημέρωμα
ο κόκκινος ουρανός

γρίλοι
και μετά ο κόκκινος ήλιος
προβάλλει μέσα από βαριά σύννεφα
για να φωτίσει τον κόσμο του

ένας λαβύρινθος
γεμάτος χρώματα και ήχους
ένας κόσμος που γυρίζει
δίχως αρχή και τέλος

αυτός είναι ο θεός
μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο του όποτε θέλει
αλλά μετά τι θα του μείνει;
άσκοπο λοιπόν

καμία φορά συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει λαβύρινθος
και δεν υπάρχει διέξοδος
και δεν υπάρχει μόνο ο δικός του κόσμος
αλλά δεν έχει γνωρίσει κανέναν άλλον

δεν ξέρει πως να κοιτάξει
αλλάζει τότε δρόμο
κάθεται σε μια γωνιά
γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν πρόκειται να βρει το τέλος

ποτέ δεν πρόκειται να δει μια πόρτα
και περιμένει να βραδιάσει
αλλά ποτέ δε βραδιάζει
ο ήλιος ανατέλλει την ίδια στιγμή που δύει

και πάντα υπάρχει φως
και πάντα υπάρχει ήχος
και αυτός θα είναι για πάντα εκεί