ήταν ένα ψέμμα.
Τα κεριά στο δωμάτιό μου
ήταν ένα ψέμμα κι αυτά.
Οι σιγανές φωνές στο δωμάτιο
ήταν κι αυτές ένα ψέμμα.
Και τώρα ο θάνατός μου
είναι ένα ψέμμα επίσης.
Γιατί θα σηκωθώ ξανά την ώρα της δύσης...
Και κάθε δύσης της αιωνιότητας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
το ποιήμα αυτό μου αρέσει περισσότερο από όλα τα ποιήματά σου..
Ίσως γιατί είναι φανταστικό και φριχτό, απόμακρο και αληθινό... και νιώθω να το έχω βιώσει και εγώ...
Πολύ λυπημένο και πολύ μοναχικό!!! Δεν ξέρω αν η σκιά ή αυτός είναι πιο μόνος/η..τι θλιβερό να χει ένας άνθρωπος παρέα μια αέρινη σκιά.. και πόσο πιο θλιβερό μια ελεύθερη αέρινη σκιά να έχει παρέα έναν άνθρωπο!!
γι' αυτό και χώρισαν... Οι σκιές είναι για το φώς και οι άνθρωποι το ίδιο...
Δημοσίευση σχολίου