μια ζωγραφιά

μια ζωγραφιά

ο κόσμος όλος

όλα μια ζωγραφιά

όλα σε μια σφαίρα

και γυρίζει ασταμάτητα

και τα χρώματα μπερδεύονται

και πότε συναντιούνται

και πότε χάνονται

μίσος

Στη σκέψη σου θέλω να λιώσει ο ουρανός και να κυλήσει στη γη
χιλιάδες σταγόνες, κομμάτια όνειρα
Στη θύμισή σου θέλω να σκίσω αυτό το σώμα που με κρύβει
να γίνω φωτιά και να ελευθερωθώ
να πάρω τις διαστάσεις που οι σκέψεις μου ορίζουν
και η σκιά μου να απλωθεί στον ουρανό σου
πάνω από τον κόσμο σου, να σε πλακώσει
στάχτες και χιλιάδες συναισθήματα
να εκραγούνε επιτέλους μέσα μου
σε μισώ...

Λέξεις

(Χαχα! από πότε άρχισα εγώ να ανησυχώ για τις λέξεις; μάλλον χρειάζομαι λίγες διακοπές!!!)

Μουσική, χωρίς σιωπή
αγάπη, χωρίς μοναξιά
Έρωτας, δίχως λογική
Αγάπη, χωρίς όρια

Κήπος, γεμάτος λουλούδια
δέντρο, με κλαδιά
λόγια, με ή χωρίς νόημα
Λογικό, αυτονόητο

Κάπου χάθηκε το νόημα τον λέξεων
και δεν μπορείς πια να το καταλάβεις

Η αγάπη δε σβήνει
Τα λόγια δεν κοστίζουν
Η μοναξιά δεν συμβαδίζει με τον έρωτα
Το κρύο δε ζεσταίνει
Και τα κρεβάτια είναι για δύο

Η μουσική είναι θόρυβος
Ο αέρας πάντα θα σε αγγίζει
Το χιόνι πάντα ανάλαφρα και σιωπηλά θα πέφτει
Η σιωπή δεν θα σπάσει ποτέ με σιωπή
και η επιμονή συνήθως ανταμοίβεται

Ταξίδια

-Εγώ... εσύ... Τι είχαμε τι χάσαμε...
-Φύγε! Δε θελω να σε ξαναδώ
-Γιατί; Έτσι δεν είναι;
-Πάρε τη ματαιοδοξία σου! Πάω μια βόλτα... Φεύγω! Πετάω! Εσύ μείνε εδώ. Θα σου λείψω;
-Μπορεί...
-Τι να το κάνω; ποτέ δε θα το παραδεχτείς. Παω να ψάξω άλλα χρώματα, να γεμίσω άλλες σελίδες, να ανακαλύψω
-το 8ο χρώμα του ουράνιου τόξου...
-Να ακούσω τις ιστορίες των πολυταξιδεμένων χελιδονιών. Πάω να γνωρίσω τον βασιλιά της σιωπής, μέσα από τα άηχα λόγια του. Πάω να γνωρίσω την βασίλισσα που αλλάζει μάσκες ανάλογα με τον βασιλιά της.
-Και πότε είναι μέρα και πότε είναι νύχτα.
-Πάω να κλέψω με περίτεχνο τρόπο το μυστικό της ευτυχίας.
-Λίγοι το 'χουν καταφέρει.
-Εγώ θα το βρώ και θα το κάνω δικό μου.
-Και δικό της;
-Αυτή θα είναι η δική μου βασίλισσα. Μοναδική σαν όνειρο. Απόλυτη σαν τη σιωπή. Ζωντανή και κεφάτη. Θα τη λένε ζωή.
-Η δική σου ζωή.
-Και αυτός θα είναι ο θεός μου. Ένα τρεμόπαιγμα μιας φλόγας
-Τα φύλλα που πέφτουν.
-Τα λουλούδια που ανθίζουν αψιφώντας το καταχείμωνο.
-Η πεταλούδα που πετάει για το φεγγάρι.
-Η σιωπή ανάμεσα σε δυο γνώριμα μάτια.
-Το γλυκό άγγιγμα.
-Η ομορφιά του κόσμου.
-Το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών.
-Η τρέλα του καλοκαιριού.
-Το κόκκινο φεγγάρι.
-Ο έρωτας.
-Θα με πάρεις μαζί σου;
-Δε μπορώ να σε πάρω πια. Δεν μπορω να σε σηκώσω άλλο. Δεν θα δεις αυτά που θα 'θελα σου δείξω.
-Καλό ταξίδι.
-Καλό ταξίδι.

Χωρίς τίτλο

(Σήμερα άνοιξα ένα από τα παλιά μου τετράδια και βρήκα μερικά παλιά μου ποιήματα... μάλλον τα έγραψα πριν από ενάμισι χρόνο)

Γιατί να σ' αγαπώ;

Για να σε βλέπω να φεύγεις;

Για να σε βλέπω να εξαφανίζεσαι;

Για να σε βλέπω θλιμμένο;

Θα γινόμουν ότι θέλεις στα χέρια σου

Εγώ πηλός & εσύ ο γλύπτης

Για αν σε δω χαρούμενο

θα εξαφανιζόμουν ακόμα

Η αλήθεια είναι, αυτή τη στιγμή δε θέλω να υπάρχω

Πονάει να υπάρχω

Αλλά δε με νοιάζει όσο υπάρχεις εσύ

για να σε βλέπω

Σαν ένα αστέρι στον ουρανό

Ή σαν μια μαύρη τρύπα

Ανεξιχνίαστο, σκοτείνο και μακρινό

και απόλυτα μοναχικό

Να τραβάς τους άλλους κοντά σου

για να μην είσαι πια μοναχικός

και να τους εξαφανίζεις τελικά

κάτω από τον ορίζοντα των φαινομένων σου

Ιστορία φαντασμάτων

(Σήμερα άνοιξα ένα από τα παλιά μου τετράδια και βρήκα μερικά παλιά μου ποιήματα... μάλλον τα έγραψα πριν από ενάμισι χρόνο)

Έλπιζε κάποτε να το καταλάβει

Ήθελε να του το φωνάξει μα δε μπορούσε

Ήθελε να του πει τι κάνει

αλλά τα φαντάσματα δεν ακούγονται

Απλώς κάθησε στο δρόμο κοιτάζοντάς τον

Μια χλομή και αδύναμη φιγούρα στο σκοτάδι

να παρακολουθεί την όμορφη φιγούρα του

Να τον βλέπει να φεύγει σιωπηλά

"Δεν είναι ο ρόλος σου αυτός

να σπρώχνεις τους άλλους στο φως & να μένεις στο σκοτάδι

Αλλιώς θα πρεπε να 'σαι

Να βρίσκεσαι στο φως & να τραβάς τους άλλους κοντά σου"

Αλλά δεν είχε φωνή να το φωνάξει

δεν είχε τη δύναμη να εμφανιστεί

Η χλομή της φιγούρα άρχισε να σβήνει

Το σκοτάδι τύλιγε το λευκό της φόρεμα

Κάποιο χέρι άδραξε το δικό της

"Μη φεύγεις..."

Η μορφή του δίπλα της

Ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της

Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά

Πολύ αργά για να γυρίσει...

ή μήπως όχι;

Ο μαθητευόμενος

(Σήμερα άνοιξα ένα από τα παλιά μου τετράδια και βρήκα μερικά παλιά μου ποιήματα... μάλλον τα έγραψα πριν από ενάμισι χρόνο)

Ο μικρός μάγος κάθησε κάτω

Τα πόδια του είχανε απότομα κοπεί

Δεν αντέχει την απόρριψη

Δεν του αρέσει να χάνει

Πιο παλιά δεν τον ενδιέφερε

Δε δενότανε με κανέναν

Ούτε καν με την οικογένειά του

Ήτανε αυτός κι ο κόσμος

Τώρα όμως ο κόσμος του είναι ένας άνθρωπος

Δε μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει

Ίσως και να μην θέλει να καταλάβει

Θέλει από κάπου να πιαστεί

Θέλει να τρέξει, να φωνάξει

Θέλει να νιώσει πως υπάρχει

Θέλει να κάνει κάτι τρελό και μετά...

Μετά να κάνει το πιο δύσκολο μαγικό

Να εξαφανίσει τον κόσμο

Να χαθεί σιγά σιγά από τα μάτια του

Να μην τον ξαναδεί

Να μην ξανακούσει κανέναν

Να μείνει μοναχός του

Στην ησυχία του

Στο μαύρο

Στη μοναξιά του

Ώσπου να μην αντέχει άλλο

Ώσπου να γίνει ένα τίποτα

να έχει γίνει ένα με τον κόσμο

και τότε να μπορέσει να ξαναγυρίσει σ' αυτόν

Μέσα στα βιβλία

κι όμως αυτός είχε ζήσει
ίσως και παραπάνω από μας

μικρός έπαιζε στη χώρα των ονείρων
ο πρώτος του έρωτας ήταν η χιονάτη

είχε ταξιδέψει στη χώρα του Ποτέ
και είχε γνωρίσει κάθε λογιών ανθρώπους

ένα παραμύθι η ζωή του
ένα παραμύθι η ξωτικιά του αγάπη

σε μια σελίδα κάποτε όλα χάθηκαν
σε μια σελίδα την περιμένει να γυρίσει

δυο λόγια

Με δυο λέξεις σου μπορώ να νιώθω όλο
το βάρος του κόσμου στην καρδιά μου
δυο σου λόγια μόνο θέλει
ο κόσμος να εξαφανιστεί
είναι πολύ βαριά η καρδιά μου
και δε με βοηθάς να τη σηκώσω

Καρδιά

Η καρδιά μου είναι βαριά... πολύ βαριά...

αλλά η δική σου κάνει τη δική μου να πετάει

Ονειροπαγίδα

Κλαίγοντας μια μέρα γύρισα στο σπίτι μου
νιώθοντας τον αέρα λιγοστό, τον κόσμο να με πλακώνει
Σε κομμάτια χαρτονιού ζωγράφισα τα μπερδεμένα του μυαλού μου κομμάτια
Σε ονειροπαγίδα μέσα τα έπλεξα, αντί για φτερά μ' αυτά την στόλισα
ξεκάθαρα, παγιδευμένα σε μια σωστή σειρά να στέκουν

Έρωτας

Σαν προδομένο ζώο
φεύγει η ψυχή απ'το σώμα μου
από τον πόνο, από τη μιζέρια,
τη θλίψη μου και τον άχρωμό μου κόσμο

Έρωτας την κλέβει!
Ευλογημένα να είσαστε, ατέλειωτα χτυποκάρδια,
χρώματα δίχως ξεκούραση,
κόκκινοι ουρανοί γεμάτοι ηλιοβασιλέματα!

Σ' αγαπάω

(εμπνευσμένο από τη Supermar, την αδερφούλα μου)

-Σ' αγαπάω
-Κι εγώ
-Εγώ περισσότερo
-Όχι, εγώ περισσότερο
-Όχι, εγώ
-Όχι, εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ
-Κι αν σ' αγαπώ πιο πολύ, τι θα κάνεις;
-Θα σ' αγαπήσω ακόμα περισσότερο

Το βράδυ

Σαν μέσα στο όνειρο που από ώρα είχε τελειώσει
μες το βράδυ μ' ανοιχτά μάτια με βρήκα
Το κρεβάτι μου πολύ ασταθές για να συνεχίσω να κοιμάμαι

Με μπερδεμένο μυαλό, μετρώντας τα πρόβατα
κάποιου χαμένου στο χρόνο βοσκού
έψαχνα κάτι να μου ξαναδώσει τη χαμένη μου υπόσταση

Φωτιά

Θα προτιμούσες να λιώσεις σιγά σιγά;

ή να πέσεις στη φωτιά;

Εξαρτάται από το τι θα ήσουνα... έτσι;
Πως ξέρεις όμως τι είσαι;

Λιχνάρι

Σκλάβος του λυχναριού
καταδικασμένος να υπηρετεί
Φυλακισμένος του λυχναριού
για όλη τη ζωή του
Σε μια φυλακή η καρδιά του
σ' όποιον την έχει να ανήκει
Υπόλογος της φαντασίας του
τα χρώματα

Από την πόλη

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα,

φόρεσα το καπελο μου να μη βραχεί η ομπρέλα

Τη μέρα

Τη μέρα που πέθανε η μουσική
πέθανε το χρώμα
Τη μέρα που πέθανε το χρώμα
πέθανε η αγωνία
Τη μέρα που πέθανε η αγωνία
πέθαναν τα χτυποκάρδια
Τη μέρα που πέθαναν τα χτυποκάρδια
πέθανε η αγάπη
Μια τέτοια μέρα, πέθανα κι εγώ

Μια σκιά

Μια σκιά στα όνειρά του
μια γκρίζα σκιά που τον στοιχειώνει
που τον περιμένει
με το που κλείνει τα μάτια του

Ακούει τη ρυθμικά αναπνοή της
όταν οι άλλοι ήχοι ησυχάζουν
Βλέπει με τα μάτια της
Νιώθει τον πόνο της

Την συμπονεί αλλά τον τρομάζει
την αγαπάει και την μισεί
Πως μπορεί τόση απόγνωση να έχει μαζευτεί
σε μια σκιά μονάχα

Μια σκιά του μυαλού του
η οποία χάνεται με το που τη φωτήσει το φως
η οποία λιώνει σε οποιοδήποτε ήχο
η οποία κρύβεται από τον κόσμο

Κι αυτός τη διώχνει
την ρίχνει στο φως
για να μπορέσει να ζήσει ήσυχος τη δική του ζωή

Κι αυτή μια ηλιαχτίδα για πάντα μες το φως

Βρικόλακας

Όλη μου η ύπαρξη
ήταν ένα ψέμμα.
Τα κεριά στο δωμάτιό μου
ήταν ένα ψέμμα κι αυτά.
Οι σιγανές φωνές στο δωμάτιο
ήταν κι αυτές ένα ψέμμα.
Και τώρα ο θάνατός μου
είναι ένα ψέμμα επίσης.
Γιατί θα σηκωθώ ξανά την ώρα της δύσης...
Και κάθε δύσης της αιωνιότητας.

Φυλακισμένη

Ακόμα κι αν με φυλακίσεις
και με κλείσεις σφιχτά στην καρδιά σου
και δεν αφήσεις παράθυρα ή πόρτες ανοιχτά
θα αναπνέω από την αγάπη σου
θα βλέπω μέσα από την ψυχή σου
έναν κόσμο διαφορετικό
και θα προσέχω την καρδιά σου
Μπορείς ακόμα και να πετάξεις το κλειδί
δεν σκοπεύω να αποδράσω